-
1 ἀξιόω
Aἠξίωκα Isoc.18.24
:—[voice] Med., v. infr. 111.2:—[voice] Pass., [tense] fut.ἀξιωθήσομαι Id.9.6
, but also : [tense] aor. ἠξιώθην: [tense] pf. ἠξίωμαι: ([etym.] ἄξιος):—think, deem worthy,I c. acc. et gen., whether in good sense, think worthy of a reward,ἡμᾶς ἀξιοῖλόγου E.Med. 962
;ἑαυτὸν τῶν καλλίστων X.An.3.2.7
; or in bad, of a punishment,γοργύρης Hdt.3.145
; ἀ. τινὰ ἀτιμίας Philipp. ap. D.18.166; :—[voice] Pass.,ἀξιεύμενος θυγατρὸς τῆς σῆς Hdt.9.111
; λέχη.. τυράννων ἠξιωμένα deemed worthy of kings, E.Hec. 366;ἀξιοῦσθαι κακῶν Antipho 3.2.10
;τοῦ αὑτοῦ ὀνόματος Pl.Phd. 103e
,al.2 c. acc. only, esteem, honour, S.Aj. 1114, E.Heracl. 918; ἀ. τινὰ προσφθέγμασιν honour one with words, A.Ag. 903; of things, value,οὐκ ἐξἴσου πάσας ἀξιοῦμεν ὑπολήψεις Phld.Herc.1251.12
:—[voice] Pass., : abs.,τύμβον ἀξιούμενον ὁρᾶσθαι Id.Hec. 319
, cf. Th. 5.16.II c.acc. pers. et inf., think one worthy to do or be,σέ τοι ἠξίωσε ναίειν E.Alc. 572
; οὐκ ἀξιῶ ’γὼ ’μαυτὸν ἰσχύειν μέγα Ar.Eq. 182;τί σαυτὸν ἀποτίνειν ἀξιοῖς; Pherecr.93
:—[voice] Pass., Pi. N.10.39, A.Pr. 242; διδάσκαλος ἀξιοῦσθαι to be esteemed as a teacher, Pl.Tht. 161d.2 think fit, expect, require that..,ἀ. τινὰ ἰέναι Hdt. 2.162
;ἀ. τινὰ ἀληθῆ λέγειν Antipho2.3.4
; οὐκ ἀ. [ὑμᾶς] τὰ μὴ δεινὰ ἐν ὀρρωδίᾳ ἔχειν we expect that you do not.., Th.2.89, cf. 3.44;ἀ. σωτηρίαν ἐμοὶ γενέσθαι And.1.143
; ἀ. καὶ παρακαλεῖν τινα c. inf., Decr. ap. D.18.165;ἀ. ἵνα.. Inscr.Prien.53.58
, al.; simply, ask, request, PEleph.19.18, Apollon.Perg.1 Praef. ([voice] Pass.); esp. pray, τὸν θεὸν ὅπως.. Aristeas 245, cf. LXX Je.7.16, SIG1181.1; τὰ -ούμενα prayers, Aristeas 18; also, ask, inquire of an oracle, Ps.-Callisth. 1.3.III c. inf. only, ἀ. κομίζεσθαι, τυγχάνειν think one has a right to receive, expect to receive, Th.1.43,7.15;προῖκα θεωρεῖν ἀ. Thphr. Char.6.4
;ἄλλο τι ἀξιοῖς ἢ ἀποθανεῖν; Lys.22.5
: with a neg., οὐκ ἀξιῶ ὑποπτεύεσθαι I think I do not deserve to be suspected, have a right not to be.., Th.4.86:—[voice] Pass., ὥστε ἀξιοῦσθαι λῃτουργεῖν so as to be required to.., D.27.64; one's duty,Men.
663.2 think fit, expect, consent, resolve, etc., and so in various senses, ἀξιῶ θανεῖν I consent to die, S.OT 944, etc.; dare,ἀξιῶσαι μάχην συνάψαι A.Pers. 335
; deign to do,εἴ τις ἀξιοῖ μαθεῖν Id.Ag. 1661
, cf. S.OT 1413; ἀξιῶ χρήματα λαμβάνειν I do not hesitate to receive, Pl.Hp.Mi. 364d, etc.; οἶμαι πάντας.. φέρειν ἀξιοῦν ἔρανον I think that all should be glad to bring, D.21.101:—freq. with neg., οὐδ' ἀξιῶ μνησθῆναι I do not think them worth mentioning, Hdt.2.20; ;οὐκ ἀξιώσαντες.. τοῦτο παθεῖν Th.1.102
(but ); refusing,X.
Oec.21.4:—also in [voice] Med. (not in [dialect] Att. Prose), ἀξιοῦσθαι μέλειν deign to care for, A.Ag. 370; φονεὺς γὰρ εἶναι ἠξιώσατο thought fit to be, Id.Eu. 425; οὐκ ἀξιεύμεναι ἀναμίσγεσθαι τῇσι ἄλλῃσι not condescending to.., Hdt.1.199; οὐκ ἀξιεύμενος ἐς τὸν.. θρόνον ἵζεσθαι not deeming oneself worthy to.., Id.7.16.3 think, deem,ἀξιοῦντες ἀδικέεσθαι Id.6.87
, cf. S.OC 579, E.HF 1343; ἑκάτεροι νικᾶν ἠξίουν claimed the victory, Th.1.55.IV make a claim, Id.4.58;πάντες καθ' ὑπεροχὴν -οῠσιν Arist.Pol. 1288a23
;ἀξίωσιν ἀ. Plb.38.7.7
; ἀξιοῦν τινά τι make a claim on a person, X.Mem.3.11.12.2 ἐγὼ μὲν οὑτωσὶ περὶ τῆς τύχης ἀξιῶ hold this opinion.., D.18.255; ἐγὼ μὲν οὐκ ἀξιῶ I think not, Id.20.12: in philosophic language, lay down, maintain (cf.ἀξίωμα 11.2
), Arist.APr. 37a10, cf. 41b10, Polystr.p.24 W.; ἐν τῷ τοιῷδε ἀξιοῦντι in such a state of opinion, v.l. in Th.3.43. -
2 αξιοω
1) оценивать(τι τιμῆς τινος Plat.)
2) считать достойным, заслуживающим(τινά τινος Eur., Xen., Plat., Dem.)
ἀξιεύμενός (pass.) τινος Her. — удостоенный кого(чего)-л.;οὐκ ἀξιεύμενος (med.) Her. — считая себя недостойный, но тж. считая ниже своего достоинства;οὐκ ἀ. τι μνησθῆναι Her. — считать что-л. не заслуживающим упоминания;ἀξιωθεὴς εἶσι Soph. — он уйдет удовлетворенным, т.е. получит, что хотел3) чтить, уважать, прославлять(τινα Trag.; καλοῖς ὑμεναίοις ἀξιοῦσθαι Eur.)
4) считать, полагатьἀξιοῦντες ἄδικέεσθαι Her. — считая себя обиженными;
νικᾶν ἀ. Thuc. — считать себя победителем;ἐγὼ μὲν οὐκ ἀξιῶ Dem. — а я полагаю, что нет;οὐκ ἀξιῶ ὑποπτεύεσθαι Thuc. — полагаю, что меня не следует подозревать;ἄλλων διδάσκαλος ἀξιοῦσθαι Plat. — считать себя учителем других5) желать, тж. требовать, предлагать, настаивать(τι παρά τινος Plat.)
ἀ. τινος συγγνώμης τυγχάνειν Thuc. — просить у кого-л. снисхождения;ἔτυχεν ὦν ἠξίου Plut. — он добился, чего требовал;ἀ. τινα ἐμμένειν τινί Arst. — требовать от кого-л. соблюдения чего-л.6) считать нужным, решать(ся)(ποιεῖν τι Xen., Soph.; med. Eur.)
οὐκ ἀ. ταῦτα παθεῖν ὑπό τινος Thuc. — считать невозможным терпеть нечто подобное от кого-л.;πείθεσθαι οὐκ ἀ. Xen. — отказывать в повиновении -
3 ἀξιόω
ἀξιόω ( ἄξιος), s. Buttm. Ind. Midian., 1) für werth, würdig halten, a) vom Preise, ὁπόσης τιμῆς τὸ πωλούμενον ἀξιοῖς Plat. Legg. XI, 917 d. – b) vom Verdienst, meist im guten Sinne, τινά τινος, Plat.; ϑυγατρός Her. 9, 111 u. öfter; ἑαυτὸν τῶν καλλίστων Xen. An. 3' 2, 7; vgl. Cyr. 6, 4, 6; ἀξιοῦσϑαι τῶν μεγίστων 2, 2, 20; τιμωρίας Hell. 2, 3, 17; ἑαυτὸν οὐδενὸς πράγματος, nichts unternehmen wollen, Plat. Gorg. 485 c; ἀξιωϑῆναι λόγου Amphis Ath. VI, 224 d. Auch mit dem inf., ὃν ἡ πόλις ἀξιοῖ αὑτῆς προεστάναι Plat. Lach. 197 d; ἀξιούμενος ἐπακούειν Her. 5, 106; ἑαυτὸν γαμβρὸν αὐτοῦ γενέσϑαι 6, 126; ἀξιοῦντες καταλύσειν Pol. 4, 47; so mit dem inf. fut., bes. Sp., wie Arr.; Dion. Hal. – 2) ohne gen., achten, ehren, Tragg., τινὰ προςφϑέγμασι Aesch. Ag. 877; vgl. Soph. Ai. 1114; Eur. Hec. 317; ὑμεναίοις ἀξιοῦσϑαι, mit Hhmenäen gefeiert werden, Or. 1210; Dio Chrys. 2, 43. – 3) Mit darauf folgendem inf., für recht halten, oft bei Xen., vgl. Cyr. 2, 2, 17 An. 5, 5, 9; pass., Pind. Nem. 10, 39; ἐπακούειν ἀξιεῦμαι Her. 5, 106 u. sonst. Auch im med., Aesch. Ag. 361. – Daher: wollen, u., wenn man mit einer gewissen Zuversicht, weil man es für angemessen hält, will, daß ein Andereretwas thue, verlangen, fordern, οὐκ ἀξιοῦμεν δοῠλοι ἀλλήλων εἶναι Plat. Menex. 239 e; ἀξιῶ ὑμᾶς διδάσκειν Apol. 19 d; οἱ νόμοι οὐδὲ τοὺς δούλους ὑβρίζεσϑαι ἀξιοῦσιν Dem. Mid. 14, verbieten, vgl. die von Buttmann a. a. O. gesammelten Beispiele; φάρμακον παρά τινος, von Einem fordern, Plat. Rep. III, 406 d; im med., οὐκ ἀξιοῦμαι, ich halte mich nicht für würdig, Her. 7, 16; ich halte es unter meiner Würde, 1, 199. – 4) annehmen, glauben, ἀξιῶ ἀδικέεσϑαι Her. 6, 87; ἀξιῶ μὴ διὰ τοῠτο ἀτυχῆσαι, ὧν δέομαι Plat. Phaedr. 230 e, u. öfter auch bei Sp. Selten folgt ἵνα, Dem. cor. 155; ὅπως Mid. 121.
-
4 ἀξιόω
+ V 2-0-3-19-31=55 Gn 31,28; Nm 22,16; Is 33,7; Jer 7,16; 11,14A: to think or to deem worthy [τινά τινος] 2 Mc 9,15; to require, to entreat [τινα] 1 Ezr 4,46; to pray, to beseech sb that [τινα +inf.] 1 Mc 11,28; id. [τινα ὅπως[*]+subj.] TobS 10,8; id. [τινα[*]+subj.] Nm 22,16; id. [+inf.] Est 8,3; to approve [+inf.] 4 Mc 5,17P: to be permitted [+inf.] Gn 31,28; to be thought worthy LtJ 43οὐκ ἀξιώσει ἀξίωμα he shall not say a prayer, he shall not present a petition DnLXX 6,6Cf. HELBING 1928, 41-42; LEE, J. 1983 68-70(Nm 22,16; Gn 31,27-28); →LSJ RSuppl; NIDNTT; TWNT(→κατ-, προσἀξιόω,,) -
5 οὐ
οὐ, vor einem Vocal mit dem Spiritus lenis οὐκ, vor einem Vocal mit dem Spiritus asper ο ὐ χ (vgl. auch οὐχί u. οὐκί), Verneinungswort, nicht, im Ggstz von μή objectiv, eine Thatsache verneinend, Etwas als nicht vorhanden bezeichnend, was freilich auch eine Vorstellung, ein Gedanke sein kann; also in aussagenden Sätzen c. indic., von Hom. an überall und keiner Beispiele bedürfend; auch c. optat. pot., οὐ γάρ κεν ῥύσαιτό σ' ὑπὲκ κακοῦ, Od. 12, 107, denn dies ist nur ein gemilderter Ausdruck für οὐ ῥύσεταί σε; wie etwa οὔ με μάλα ῥέα νικήσει, οὐδ' εἰ παγχάλκεος εὔχεται εἶναι, Il. 20, 101, vgl. οὔ κεν ἀλήϊος εἴη ἀνήρ, 9, 125; οὔ κε ϑανόντι περ ὧδ' ἀκαχοίμην, Od. 1, 236; 2, 249. – Eben so in Erklärungssätzen u. beschreibenden Zeit- u. Causalsätzen, nach ὅτε, ἐπεί, ἐπειδή u. ä. (vgl. μή, wo die Fälle aufgeführt sind, in welchen diese Verneinungspartikel gebraucht wird, so daß anzunehmen ist, daß in allen anderen Fällen οὐ steht). Bes. ist zu bemerken, daß zu λέγω, φημί u. ä., wie zu ἐάω, die Verneinungspartikel οὐ so hinzugesetzt wird, daß im Deutschen geradezu e i n Verbum »verneinen«, »leugnen«, »verweigern«, »verbieten« entspricht, Il. 5, 256. 7, 393 Od. 7, 239. So auch οὐκ ἀξιόω, Thuc. 1, 102. 2, 89; Xen. An. 2, 5, 12; daher in diesem Falle auch bei abhängigen int. οὐ steht, φησὶ δεῖν οὐδὲν τοιοῦτον προςφέρειν τῷ φαρμάκῳ, Plat. Phaed. 83 d, es wird als eine faktische Behauptung hingestellt, οὐδὲν δεῖ προςφέρειν. – Das Verbum fehlt zuweilen bei οὐ, bes. in Schwurformeln, οὐ τὸν πάντων ϑεῶν ϑεὸν πρόμον Ἅλιον, Soph. O. R. 680, u. sonst. – In Vrbdgn wie οὐ χερός, οὐ ποδός, οὔ τινος ἄρχων, Soph. Phil. 848, ist es auf das Verbum zu beziehen u. steht in keiner engern Vrbdg mit dem Nomen; so auch οὐ λόγοις τιμώμενα O. C. 62, κοὐ λόγῳ κακά Tr. 1035. – Adjectiva werden dadurch verneint u. ihr Begriff ins Gegentheil umgewandelt, οὐ πολὺν χρόνον μ' ἐπέσχον Soph. Phil. 348, ὄνειδος οὐ καλόν 475, χῶρον οὐχ ἁγνὸν πατεῖν O. C. 37, λέγεις γὰρ οὐκ ἀνεκτά Ant. 282; doch müssen sie immer durch einen einfachen, beschreibenden Relativsatz ausgedrückt werden können (vgl. μή 2 d); u. in demselben Falle bei Participien, ὁ μὲν λαβών, ὁ δ' οὐ λαβών, Ar. Eccl. 187; ξυνελϑόντες μέν, ἀμύνεσϑαι δ' οὐ τολμῶντες, Thuc. 1, 124; u. bei Adverbiis, πολλάκις τε κοὐχ ἅπαξ, Soph. O. R. 1275, oft οὐκ ἄνευ, οὐ πάνυ, keinesweges, οὐχ ἥκιστα, ganz besonders. – Besonders wird oft ein Gegensatz zwischen zwei Wörtern auf diese Weise hervorgehoben, τρέχω δὲ χερσίν, οὐ ποδωκίᾳ σκελῶν, Aesch. Eum. 37; οὐ προςτρόπαιον χέρα, ἀλλ' ἀμβλὺν ἤδη, 228; οὗτος ἔφϑιτ' οὐ καλῶς, ἀλλά νιν μήτηρ κατέκτα, 436; πόνον, οὐ χάριν ἀντιδίδωσιν ἔχειν, Soph. O. C. 231; ἥξοντα βαιοῦ κοὐχὶ μυρίου χρόνου, 398; so findet es sich auch wenn der Gegensatz nicht bestimmt ausgesprochen ist in den Sätzen, wo nach dem unter μή Bemerkten diese Partikel regelmäßig steht, εἰ δέ τοι οὐ δώσει, Il. 24, 296, d. i. wenn er dir nicht geben, verweigern wird, u. öfter bei dem schon bemerkten οὔ φημι, οὐκ ἐάω; vgl. noch μὴ δείσητε, ὡς οὐχ ἡδέως καϑευδήσετε, Xen. Cyr. 6, 2, 30, unangenehm. (Nach ϑαυμάζω hat εἰ deswegen οὐ bei sich, weil es hier keine Bedingung, sondern eine Frage ausdrückt, vgl. εἰ u. μή.) – Ἀλλ' οὐ μέλλειν, ἀλλ' ἅπτεσϑαι χρή, Ar. Eccl. 581. – Seltener ist eine Vrbdg, wie Thuc. 1, 137 ἡ τῶν γεφυρῶν οὐ διάλυσις, das Nichtabbrechen der Brücken, wie ἡ οὐ περιτείχισις 3, 95, vgl. 5, 50, geradezu Umschreibung für einen ganzen Satz, daß die Brücken in der That nicht abgebrochen wurden; ἡ οὐκ ἐπιμαρτύρησις S. Emp. adv. math. 7, 214 ff. – Sowohl das einfache οὐ wird in demselben Satze zweimal gesetzt, um nachdrücklicher zu verneinen, οὐ γὰρ ὀΐω οὔ σε ϑεῶν ἀέκητι γενέσϑαι Od. 3, 27, οὐ μὲν ἀεργίης γε ἄναξ ἕνεκ' οὔ σε κομίζει 24, 251, Hes. O. 519, ὃς οὐκ ἐπειδὴ τῷδ' ἐβούλευσας δρᾶσαι τόδ' ἔργον οὐκ ἔτλης Aesch. Ag. 1617, νῦν ἐπὶ τῷδε νοσοῦντι οὐ πῦρ, οὐκ ἔγχος τις ὀνήσιμον οὐκ ἀποτρέψει Soph. Tr. 1010, als auch werden bes. verschiedene Verneinungswörter in einem Satze vereinigt, ohne sich aufzuheben; ist der Satz durch eine negative Conjunction eingeleitet, so werden regelmäßiger Weise alle adverbiale Orts-, Zeit- u. ähnliche Bestimmungen allgemeiner Art ebenfalls verneint, οὐκ ἦν ἀλέξημ' οὐδέν Aesch. Prom. 477, οὐκ οἶδεν οὐδείς Ag. 618, κοὐ στρατὸς οὐδαμῇ καϑίστατο Pers. 376, οὐκ ἔμελλον ἄρα λείψειν οὐδέποτε Soph. Phil. 1072; u. in Prosa, vgl. z. B. οὐ μέντοι ἔφασαν ἀποϑνησκειν οὐδένα Her. 2, 63; οὐδεὶς εἰς οὐδὲν οὐδενὸς ἂν ἡμῶν οὐδέποτε γένοιτο ἄξιος, Plat. Phil. 19 b; σμικρὰ φύσις οὐδὲν μέγα οὐδέποτε οὐδένα οὔτε ἰδιώτην, οὔτε πόλιν δρᾷ, Rep. VI, 495 b (vgl. auch ούδαμῶς, οὐδαμῆ u. ä.). – Anders sind Beispiele, wie οὐ νῦν ἐκεῖνοι παιόμενοι – οὐδ' ἀποϑανεῖν δύνανται; Xen. An. 3, 1, 29, wo das erste οὐ die Frage einleitet, οὐδέ zu ἀπαϑανεῖν allein gehört, können jene nicht, nicht einmal sterben? d. i. sie können nicht einmal sterben; vgl. οὐκ εἰς Πέρινϑον – Ἀρίσταρχος ἡμᾶς οὐκ εἴα εἰςιέναι, verhinderte er uns nicht, 7, 6, 24. – In scharf hervorgehobenem Gegensatze steht es oft ohne Verbum am Ende des Satzes und wird dann accentuirt, συμβαίνει γὰρ οὐ τὰ μέν, τὰ δ' οὔ; Aesch. Prom. 788; ὁ μὲν γὰρ ἠφάνιστο, τυμβήρης μὲν οὔ, Soph. Ai. 255; ταρβήσει γὰρ οὔ, 541; καὶ τοὶ γὰρ αἰϑοίσας ἔχοντες σπέρμ' ἀνέβαν φλογὸς οὔ, Pind. Ol. 7, 48; οἱ μὲν ἐνετύγχανον, οἱ δὲ καὶ οὔ, Xen. An. 5, 2, 17; τοῖς μὲν ἐδόκει βέλτιστον εἶναι καταμεῖναι, τοῖς δὲ πολλοῖς οὔ, 5, 6, 19. – Eben so wird es betont, wenn es allein steht, ohne Verbum, theils in der Antwort, οὔ, nein, Soph. O. R. 1040 Tr. 247 u. öfter, Ar. u. Plat., theils wenn es nach einem negativen Satze noch einmal allein steht und mit einem besonderen Nachdruck auch im Deutschen durch nein wiedergegeben werden kann, οὐκ ἔστ' ἄλυξις, οὔ, ξένοι, Aesch. Ag. 1272, vgl. οὔ, πρίν γε χώραν τήνδε κινδύνῳ βαλεῖν Spt. 1039; οὔκ, εἴπερ ἔσται γε, Ag. 1222; οὔ μοι δοκεῖ, ὦ Ἱππία, οὐκ, εἰ ταῦτά γε –, Plat. Hipp. mai. 292 b; ϑεοῖς τέϑνηκεν οὗτος, οὐ κείνοισιν, οὔ, Soph. Ai. 649. – In der Frage drückt οὐ immer aus, daß man eine bejahende Antwort erwartet; es ist eigentlich nicht als Fragepartikel anzusehen, sondern die Frage wird, wie bei uns so oft, durch den bloßen Ton der Rede angedeutet, οὔ νυ καὶ ἄλλοι ἔασι; sind nicht auch andere? womit die Ansicht ausgesprochen ist, daß es wirklich noch Andere giebt, Il. 10, 165, vgl. 4, 242. 24, 33, öfter; οὐ τοῠτο δειμαίνεις πλέον; Aesch. Prom. 41, vgl. Pers. 784 Eum. 121, öfter; οὐκ ἐρεῖς; Soph. Phil. 730; οὐκ εἶ πάλιν; 963; oft mit γάρ verbunden, wie Ar. Av. 611. 1526 u. in Prosa überall. Auch allein u. am Ende der Frage stehend u. dann accentuirt, ϑανουμένη γὰρ ἐξῄδ η, τί δ ' οὔ; Soph. Ant. 456; πῶς γὰρ οὐχ; Ai. 989. – Nicht selten steht es in diesem Falle dem Worte nach, zu dem es eigentlich gehört, wonach gefragt wird, vgl. Plat. Conv. 202 c Rep. IX, 590 a. – Das fut. mit οὐ steht oft so frageweise für den imperat., οὐ σῖγ' ἀνέξει; wirst du nicht schweigen? d. i. schweige. Soph. Ai. 75, vgl. Phil. 975 Tr. 1183. Doch findet sich auch außer der Frage οὐ φήσεις, du wirst das nicht sagen, für den imperat., wenn das Verbot so ausgesprochen wird, daß man die feste Ueberzeugung zugleich mit ausdrückt, es könne und werde nicht dagegen gehandelt werden. – Aehnlich der optat. aor. wit ἄν, οὐκ ἂν δὴ τόνδ' ἄνδρα μάχης ἐρύσαιο; den Befehl mildernd, Il. 5, 456, möchtest du nicht zurückhalten? vgl. 24, 263; u. so auch bittend, Od. 7, 22. 22, 132. – In einzelnen Fällen erscheint uns οὐ überflüssig (vgl. aber μή u. μὴ οὐ). Auch nach einem compar. wird es zuweilen gesetzt, wo wir es nicht übersetzen, οὐδὲν μᾶλλον Αἰολεῠσι ἢ οὐ καὶ σφί, Her. 5, 94, vgl. 7, 16, 3; πόλιν ὅλην διαφϑεῖραι μᾶλλον ἢ οὐ τοὺς αἰτίους, Thuc. 3, 36, vgl. 2, 62. – Ueber οὐ für οὐ μά mit einem accus. in verneinender Betheuerung s. Koen Greg. Cor. p. 257. – Ἔ οὐκ, μὴ οὐ werden bei den Dichtern immer in eine Sylbe verschmolzen, so auch ἐγὼ οὐ.]
Die Verbindung mit anderen Partikeln ist meist sehr einfach, da diese ihre eigentliche Bedeutung behalten. Doch mögen hier die üblichsten Fälle aufgeführt werden:
См. также в других словарях:
ԿԱՄԻՄ — (մեցայ, մեա՛ց, մեցեալ, մեցօղ կամ մօղ, մել.) NBH 1 1042 Chronological Sequence: Early classical հ. βούλομαι, θέλω , ἑθέλω volo. իսկ՝ ո՛չ կամիմ, չկամիմ, οὑ θέλω, οὑκ ἑθέλω nolo, non vis. եւ եւս δοκέω , εὑδοκέω complaceo, approbo αἰρέω eligo ἁξιόω… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)